Viket Sadi
Gelen telefonlardan biri de OdaTv yazarı Soner Yalçın Bey idi. Bana “Babanız benim dostum arkadaşımdı, dürüst cesur yazardı” dedi. “Kendisine son görevim olarak bir haber yazmak isterim. Özel hayatı ile ilgili bir kaç sorum olacaktı” dedi. Daha önceden ofisi tarafından liste şeklinde bir kaç takım sorun gönderildi – kaç sene evli, kaç çocuğu var – gibi sorular. Bir kısmına cevap verince Soner beyin şaşırdığını gördüm “Hiç anlatmadı, ne ketum adamdı. Konuşurduk devamlı , ondan her sabah bir veya iki yazı alırdım. Hayatımda gördüğüm en çalışkan adamdı. Ama özelini anlatmazdı” dedi . Doğrusunu söylemek gerekirse bu listeye cevap vermek bana biraz kuru geldi.
Soner Bey’e “Bunu ben bir yazayım, size cenazesi Mevlüt’ü hakkında da haber yaparım dedim” Sağ olsun sevinerek memnuniyetle kabul etti.
Herkes için o gazeteci, yazar Rafael Sadi idi , fikirleri, üslubu, cesareti, kendine sadıklığı, jargonu ile eşsiz bir kişilikti.
Ama hepsinden önce o benim babamdı. Tahtakale’deki fırçacı Aaron’un, Terzi Viktorya’nın ikinci ve en küçük çocuğu Rafael idi. Yani iki kardeşlerdi; bir de ablası var Beki… Allah uzun ömürler versin.
Babam 1955 senesinde İstanbul Kasımpaşa’da dünyaya gelmiş, çocukluğu gençliği babasının yanında Tahtakale’de geçmiş. İlkokuldan lise sona kadar Musevi Lisesin de okudu. Sonra Aksaray İktisat ve Ticaret Yüksekokulu, şimdiki adı ile Marmara Üniversitesi’nde okudu ancak mezun olmadı.
NEDEN MEZUN OLAMADI
Zor dönemlermiş o zamanlar Türkiye’nin sıkıntılı zamanlarıymış, sınavlara gidememiş. O zamanlarda da Sayın Tayip Erdoğan ile sınıf arkadaşı idi. Aynı zamanlarda da çok aktif bir kişilikti. Yıldırım Spor Kulübü’nde başkanlık yapmıştı.
O zamanlarda kendisini iyi tanıyan dostu, İsrail’deki Türk Göçmenlerinin kurumunun onursal başkanı Sayın Selim Salti, babamın cenazesinde yaptığı methiyede söyle tarif etti “Rıfat’ı bundan yaklaşık 50 yıl önce İstanbul’da tanıdım. O zamanın Yıldırımspor başkanı olarak, ona inanmış ve kulübün sosyal kısmında lokal yönetmenliği görevini vermiştim. O günden şu ana kadar birbirimizden hiç kopmadık ve dost kaldık. Ne yazık ki, şu an fiziksel ayrılma anı ve acı anımızdır.
Rahmetli Bensiyon Pinto’nun (Eski Türkiye Yahudi Cemaati başkanı ) sağ kolu gibi karşılık beklemeksizin uzun yıllar çalışmıştı. Sosyal hayatında herkesin yardımına koşan mert bir insandı, dürüsttü, etik davranırdı, kısaca doğru bir kişi idi. Aynı Rıfat’ı İsrael’e taşındığında benzer faaliyette görürüz. Türk göçüne yardım etmek üzere kurulmuş IYT’de uzun yıllar usanmadan görev almış ve büyük bir kitlenin sevgisini kazanmıştı.”
ÇOK İYİ BİR OKURDU
Babam çok ciddi bir okur idi. Hayatım boyunca kendisini hep okurken görürdüm. Evin her tarafında kitaplar, dergiler, magazinler bırakırdı. 300 sayfalık bir kitabı ilgisini çekerse bir gecede silip süpürürdü. İsrail’de yaşadığımız için Türkçe kitap kolay bulunan bir şey değildi eskiden, internet yoktu, online okumak yoktu. Türkiye’den kim gelirse en büyük ihtiyacı kitap ve dergiydi, tabi sucuk, pastırma, kaşar peynirini saymazsak.
Her konu hakkında derinden bilgisi vardı, adeta ansiklopedi gibi idi. Google icatından evvel evde özel Google’ım vardı sanki. Zaman geçtikçe internet geldi, Google geldi. İlk seneler kendisine Google kullanarak meydan okumaya çalışmıştım. Yaş itibari ile daha teknolojik idim. Bilmediği bir konu bulup üstünden gelmeye çalışıyordum, bundan çok büyük bir zevk aldığını görüyordum. Fakat bu meydan okuma sezonu çok çabuk bitmişti. Google interneti çok çabuk çözmüştü ve sanki evdeki kitaplara yaptığı gibi Google’ı da silip süpürmüşçesine kat kat katlamıştı kendisini. Bu bilgeliğine hayrandım ve hayatım boyunca da hayran kalacağım.
Yemeği çok severdi. Usta bir yiyici idi, çoğu dünya mutfağını tatmış, her tür baharattan anlayan, yemeğin iyisini nerde bulabileceğini bilen biriydi. Birine yol tarif ederken lokantalar üzerinden tarif ederdi. “Köfteciyi geç, sağa dön ilerde sağlam bir lokanta var açsan orda ye. Sonra dondurmacıdan sola dön” gibi tarifler duyardınız.
Bu yemek sevdası bulaşıcıydı sanki; karşısında oturup iştahlanmamak imkansızdı…
“BİZ TÜRKLER HEP KOLONYA KULLANIYORUZ”
“Body Positif” terimi icat edildiğinde, biraz Kovid sürecinde tüm dünyanın ellerini alkol jeli ile hijyen sağlamayı öğrenmesine bir Türk gözü ile bakmak gibi bir şey idi. “Yahu biz Türkler bir kaç yüzyıldır kolonya kullanıyoruz, kovid geldi de dünya hijyeni yeni öğrendi” dedirtircesine.
Fazla kilolarla barışık olmayı, ne olursa olsun kişiliğim benliğimle öne çıkmayı öğretti bana. Doğru bildiğim den şaşmam gerektiğini, cesur olmayı öğretti bana. Sen ne yaparsan en iyisini yaparsın derdi.
Her zaman duymaya, tatmaya ve yeni şeylere açık bir insandı. Sanırım kendisini BU kadar özel yapan şeyde bu idi.
Devamlı birilerine yardım ederdi. İşini gücünü bırakıp tanıdığı tanımadığı insanlara yardım ederdi. İşin var baba sonra neden yapmıyorsun diye sorduğumda “onun ihtiyacı daha acil derdi” hep güler yüzle, hep espri ile yapardı her şeyi. Mizah hayatının yolu idi onun için.
TÜRKİYE AŞIĞIYDI
Her şeyden en önemlisi iki ülkesini Türkiye ve İsrail’i çok severdi. Bulunduğu her yerde muhakkak iki bayrak olacak. Biri Türk bayrağı öbürü İsrail, “Bizim iki ülkemiz var, bu bizim zenginliğimiz. O kadar sevdiğimiz iki ülkenin arasında köprü olmak bizim görevimiz. Çünkü iki tarafı da en iyi biz anlayabilir köprüyü biz kurabiliriz” derdi. Adeta hayatının son 20 senesini buna adadı. Hiçbir karşılık almadan saf ve sade vatan sevdasıydı bu.
Abim Aaron Sadi, cenazesinde yaptığı methiyede söyle tarif etti “Benim için bir arkadaş, öğretmen, abi ve takdire şayan bir figür idin. Kocaman kalpli ve zekalı bir baba. Kitap insanıydın, araştırmayı, analiz etmeyi, öğrenmeyi tabii ki yazmayı çok severdin. İki ülkeni çok severdin, o kadar sevdiğin ülkeleri birleştirme çaba yolculuğunda gece gündüz hiç bir karşılık almadan çabalardın. Bize kocaman bir kalıt bıraktın ve bu yolu devam ettirmek için elimizden gelen her şeyi yapacağız” dedi.
Babamın Mevlüt’ünde o kadar çok kişi geldi ki eve sığmadı insanlar. Mevlüt’ün son gecesini artık IYT başkanı Oktay Gülerşen sağ olsun IYT kulübünde yapmak durumunda kaldık artık. Son gece yemek Seuda servisi yapılır, bunu evde yapmamız imkansız idi.
|
|
ERDOĞAN SINIF ARKADAŞINI UNUTMADI
Tüm baş sağlı dileyenlerin arasında en özeli de Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayip Erdoğan oldu.
Kendisi Türkiye ye döner dönmez beni bizzat aradı. Dürüstçe söylemek gerek çok duygulandım. Taziye mektubu gelir belki diye düşündüm ama hayır. Bizzat aradı, baş sağlığı diledi.
Babamın yıllarca tarzıyla, üslubuyla, arkasından çevrilen birtakım dolaplarda arkasında durduğu için teşekkür etti. Kendisine ben uzun yılladır tanışık olduklarını bildiğimi söyledim. “Daha siz ilk başbakan olmadan evvel, babam sizi televizyonda izledi ve ardından ‘Bu adam başbakan olacak’ demişti. Neden onun başkan olmasını istiyorsun diye sorduğumda. ‘Arkadaşım çünkü onunlar beraber üniversitede okumuştuk’ demişti.” Diye paylaştım Cumhurbaşkanı ile.
“Kendisi ile en son İsrail ziyaretim de görüşmüştük” dedi. Artından Annemin hatırını sordu, “Kendisi hala şokta, çok ani oldu hiç beklemiyorduk” dediğimde yetinmeyerek beni teselli etti “Maalesef hayat böyle işte.”
Ardından Türkiye ye gelip gelmediğimizi sordu. “Doğrusunu söylemek gerekirse geliyoruz hatta haftaya belki gelme ihtimalimiz var” dememin üzerine şöyle bir yanıt verdi “Bu aradığım telefon numarası ekranında gözüküyor, onu kaydet benim özel kalemimin telefon numarası bu, geleceğiniz zaman haber ver görüşelim. İlla Ankara’da olmak zorunda değil İstanbul’da da olabilir” dedi .
Kendisine tekrardan çok teşekkür ettim.
ERDOĞAN’IN TELEFONU DUYGULANDIRDI
Şimdi politikayı bir yana bırakalım, kişisel fikirleri bir yana bırakalım Cumhurbaşkanın arayıp dostça candan (ve içten idi ) baş sağlı dilemesi beni duygulandırdı. Aynı şekilde babamın İsrailli gazeteci dostlarını da bu telefon görüşmesi hakkında Rafael Sadi anısına röportaj yapmamı istediler. Abim mezar başında bir şöz vermiş “bu yolu devam ettirmek için elimizden gelen her şeyi yapacağız.” Diye. Hayır diyemedim.
|
|
Son olarak söylemek istediğim babama olacak –
Dünya seni kayıp etti ama ben baba kayıp ettim –BİR EFSANE DÜŞTÜ
Ruhun şad olsun.
